• صفحه نخست
• درباره ما
• تماس با ما

سفر به ماکائو دستاوردی برای مردم رشت نخواهد داشت؛ همانطور که سفر برخی از اعضای شورا و کارمندان عالی رتبه شهرداری به روسیه و سوئد و ایتالیا سود و ثمری برای شهر نداشت.

شمال ما: جامعه ایرانی وارد فاز جدیدی از زیست اجتماعی خود شده است. بزرگ‌ترین دغدغه و خواست این جامعه مبارزه با فساد و تبعیض است. خواستی که اصلاح‌طلب و اصولگرا را به کناری نهاده و همگی را بازخواست کرده است. شاید مهم‌ترین نمود این رفتار را در انتخاب «محمدحسن علیپور» به عنوان عضو شورای شهر رشت باید جستجو کرد. آن روز که مردم او را با لباس پاکبانیش بر دوششان نشاندند و در کوچه پس کوچه‌های رشت گرداندند درواقع آمال و آرزوهای خود را به نمایش عموم گذاشتند. مردی از لایه‌های پایین جامعه که شعارش حمایت از ضعفا بود.

تقصیر جامعه نیست که به احزاب اطمینان نمی‌کند و پوپولیست‌گونه به مردی رای می‌دهد که در کمترین جامعه توسعه‌یافته‌ای شانس به قدرت رسیدن دارد. جامعه به احزاب رای نمی‌دهد چون خیری از حاکمیتشان ندیده است و هر جریان‌های سیاسی حاکم بر کشور تاکنون نتوانسته‌اند خواست اکثریت این جامعه را برآورده کنند و نتیجه سیاست‌ورزی آنها رشد تبعیض و فساد در تار و پود این مملکت بوده است.

این وضعیت اما خطرات فراوانی در پی دارد. عدم اعتماد به احزاب شناسنامه‌دار و اعتماد به افرادی از لایه‌های پایین جامعه با شعارهای پوپولیستی موجب وخیم‌تر شدن وضعیت سیاسی و اجتماعی می‌شود. نمونه بزرگش «محمود احمدی‌نژاد» بود. همانگونه که احمدی‌نژاد به سوالات زیادی باید پاسخ دهد، علیپور نیز باید به شبهاتی که برای مردم مطرح شده پاسخ دهد.

علیپور به سفری خارجی رفته است؛ به کشور «ماکائو»! همراه با مدیر روابط عمومی شهرداری رشت؛ همراه با کسی‌که زمانی استادش بود و در رای‌آوردنش هم تاثیر زیادی داشت. اما هدف این نوشته چرایی رفتن به این سفر نیست. به مساله‌ای بزرگ‌تر باید توجه کرد. نه علیپور که تمام اعضای شورای شهر باید پاسخ دهند که آیا با عملکردشان می‌توانند جلوی تبعیض و فساد را بگیرند؟ از علیپور که مدعی بود هیچ گاه لباس رفتگریش را از تن درنمی‌آورد اما به محض نشستن بر صندلی شورا، انواع کت‌ها را بر قامت خود امتحان کرد تا «امیرحسین علوی» که در عین جوان‌ترین عضو شورا بودن بر صندلی ریاست نشسته است تا «احمد رمضانپور» و «اسماعیل حاجی‌پور» و «محمدحسن عاقل‌منش» باتجربه و… باید جواب دهند. باید جواب دهند که چه سهمی از رفع تبعیض و فساد داشته‌اند یا خدای نکرده چه اندازه دستشان به تولید تبعیض و فساد آلوده است. مردم نگرانند. نگران از این همه تبعیضی که بر آنها روا رفته است؛ از تقسیم ناعادلانه امکانات و ثروت.

مطمئنا سفر به ماکائو دستاوردی برای مردم رشت نخواهد داشت. همانطور که سفر برخی از اعضای شورا و کارمندان عالی رتبه شهرداری به روسیه و سوئد و ایتالیا سود و ثمری برای شهر نداشت. نه پیاده راه فرهنگی توانست ذره‌ای بر اقتصاد این شهر تاثیر بگذارد، نه سیستم تصفیه فاضلاب این شهر بهبود یافت، نه ذره‌‌ای از آلودگی رودخانه‌های این شهر کاسته شد، نه از حجم ترافیک شهر کم شد و نه حتی یک قدم علمی و مناسب در ارتقای اهداف شهر جهانی غذا برداشته شد و احتمالا فرصت باقیمانده دو سال دیگر یونسکو هم به پایان می‌رسد و رشت با خفت از لیست یونسکو خارج می‌شود و همه این‌ها جز به خاطر عملکرد ضعیف شهرداری رشت و شورای شهر نیست.

عملکرد ضعیف یک چیز است و عملکرد سواستفاده گرانه و رانت جویانه چیز دیگری است‌. آن چیزی که مردم را نگران و عصبانی می‌کند و برای مسئولان راه فراری نمی‌گذارد تبعیض و فساد است. تبعیض هم یعنی اینکه عضو شورای شهر در اعتراض به مقاله یک روزنامه‌نگار، او را نه به مراجع قانونی که به یکی دو شخص حواله می‌دهد! این یعنی تبعیض و سوءاستفاده از ارتباطات شخصی. اینکه مدام از دفاع از حقوق ضعفا سخن برانیم اما نه حقوق‌های معوقه پرداخت شود و نه تغییری اندک در زندگی مردم ایجاد شود و به جایش نماینده طبقه ضعیف همچون طبقات بالا رفتار کند و سفر برود یعنی القای حس سرخوردگی. اینکه یکی دو عضو شورا درحالیکه شهرداری با ازدیاد نیرو مواجه است و مدیران باتجربه اش بیکارند دوستان و آشنایان خود را وارد شهرداری می‌کنند به ده‌ها ترفند قانونی و غیرقانونی یعنی تبعیض. اینکه یکی دو عضو شورا ده‌ها نفر از نیروهای ستادی‌شان را در بخش‌های مختلف به عنوان کارگران قراردادی به خدمت می‌گیرند یعنی تبعیض. این رفتارهاست که مردم را خسته و عصبانی می‌کند. اگر این مملکت و این شهر با همین فرمان جلو برود تک‌تک شما مسولان شهری باید در پیشگاه خدا و ملت پاسخگو باشید.

.